Lubuskie Stowarzyszenie Wsparcia Opiekunów i Osób Dotkniętych Chorobą Alzheimera zostało zarejestrowane z dniem 7 września 2006 r. Podstawowym celem Stowarzyszenia jest niesienie możliwie wszechstronnej pomocy i wsparcia opiekunom i osobom dotkniętym chorobą Alzheimera oraz innymi chorobami pokrewnymi.
Dla osiągnięcia swojego celu Stowarzyszenie prowadzi działalność poprzez:
– organizowanie różnych form wsparcia i pomocy dla opiekunów
– popularyzację wiedzy i upowszechnianie w społeczeństwie wagi problemów związanych z chorobą Alzheimera
– wymianę informacji i kształcenie osób opiekujących się osobami z chorobą Alzheimera
– współpracę z odpowiednimi ośrodkami krajowymi i zagranicznymi w celu wymiany doświadczeń
– współpracę z innymi organizacjami, ośrodkami medycznymi, naukowymi, instytucjami i urzędami
– prowadzenie działalności integrującej członków Stowarzyszenia poprzez organizowanie imprez kulturalnych, rekreacyjnych i towarzyskich
– współprowadzenie ośrodka opieki dziennej dla osób dotkniętych chorobą Alzheimera i zaburzeniami pokrewnymi
– odejmowanie innych działań, które bezpośrednio lub pośrednio wiążą się z podstawowym celem
Choroba Alzheimera dotyka prawie połowę ludzi po 75 roku życia. Powoduje zwyrodnienie i zanik tkanki mózgowej. Objawia się otępieniem, chory przestaje interesować się otoczeniem, traci poczucie miejsca i czasu. Nie radzi sobie z podstawowymi czynnościami. Mówi się, że choroba jest podstępna ponieważ zaczyna się zupełnie niepozornie ale z każdym kolejnym dniem postępuje. Opieka nad osobą z otępieniem jest niezwykle trudnym zadaniem, ale można sobie z nią poradzić, gdy ma się wsparcie innych.
Najważniejsze jest, abyśmy wszyscy uwierzyli, że osoby dotknięte chorobą Alzheimera mimo swej choroby, nadal posiadają liczne umiejętności, lecz aby one nie zanikły, trzeba je wzmacniać i w ten sposób pozwolić tym ludziom aktywnie uczestniczyć w życiu. Pomimo tego, że wyleczenie jest równie mało możliwe jak i powstrzymanie postępu choroby, to przy stosowanych obecnie lekach możliwe jest jej spowolnienie. Kontynuując opiekę, nawet przy niemożności kontaktu i wyleczenia – chronimy godność człowieka i jego niezbywalne prawo do życia!